بازیگر معروف درگذشت
گی اسمیت، بازیگر مشهور و چندین بار برنده جایزه، که آثار او از «بهترین دوران خانم ژان برودی» تا «هری پاتر» و «داونتون ابی» را شامل می‌شد، در سن ۸۹ سالگی درگذشت.
مولف
: نگار چمنی
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، خبر درگذشت او توسط پسرانش، کریس لارکین و توبی استفنز، در بیانیه‌ای تأیید شد.
هنر کمدی تند و تیز اسمیت، احتمالاً منبع بزرگ‌ترین دستاوردهای او بود: معلم زنبورک‌گونه ژان برودی، که برای آن جایزهٔ اسکار را دریافت کرد، داستان‌های دورهٔ مرتب مانند «اتاقی با دید» و «گاسفورد پارک»، و مجموعه‌ای از همکاری‌ها روی صحنه و پرده با آلن بنت، از جمله «بانویی در ون». «شغلم رنگارنگ است»، او در سال ۲۰۰۴ به گاردین گفت. «فکر می‌کنم در کمدی دسته‌بندی شدم... اگر کمدی انجام دهید، نوعی حساب نمی‌شوید. کمدی هرگز به‌عنوان چیز واقعی در نظر گرفته نمی‌شود.» با این حال، اسمیت همچنین در نقش‌های دراماتیک غیرکمدی نیز بسیار موفق بود، در مقابل لارنس اولیویه برای تئاتر ملی بازی کرد، یک جایزهٔ بهترین بازیگر زن بفتا برای «شور تنها جودیت هیرن» دریافت کرد و نقش اصلی را در تولید سال ۱۹۷۰ «هدا گابلر» اینگمار برگمان بازی کرد.
اسمیت در سال ۱۹۳۴ متولد شد، در آکسفورد بزرگ شد و در نوجوانی در تئاتر پلی هاوس این شهر شروع به بازیگری کرد. در حالی که در رشته‌ای از نمایش‌های صحنه‌ای، از جمله کمدی موزیکال «سهام من را به اشتراک بگذار» با کنت ویلیامز در سال ۱۹۵۷، ظاهر می‌شد، اسمیت همچنین در فیلم پیشرفت کرد، با اولین تأثیر قابل توجه خود در فیلم هیجان‌انگیز «هیچ جایی برای رفتن» در سال ۱۹۵۸، که برای آن برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن بفتا نامزد شد. پس از بازی در نمایش دوگانه صحنه‌ای «گوش خصوصی» و «چشم عمومی» اثر پیتر شفر، اسمیت در سال ۱۹۶۲ توسط اولیویه دعوت شد تا به شرکت تئاتر ملی نوپا بپیوندد، که در آن در رشته‌ای از تولیدات، از جمله به‌عنوان دزدمونا در مقابل اوتلو اولیویه در تولید سیاه‌پوستانهٔ بدنام او در سال ۱۹۶۴، ظاهر شد. (اسمیت این نقش را در نسخهٔ فیلمی اولیویه در سال بعد تکرار کرد، که برای آن هر دو نامزد اسکار شدند.)
در سال ۱۹۶۹، او در نقش اصلی «بهترین دوران خانم ژان برودی»، اقتباسی از رمان موریل اسپارک درباره معلم مدرسهٔ ادینبورگ با تحسین موسولینی، بازی کرد. اسمیت در سال ۱۹۷۰ جایزهٔ بهترین بازیگر زن اسکار را دریافت کرد. در همان سال، او در تولید اینگمار برگمان از «هدا گابلر» ایبسن برای تئاتر ملی در وست اند لندن بازی کرد. میلون شولمن از «ایونینگ استاندارد» او را به‌عنوان «آزاردهندهٔ صحنه مانند یک پرترهٔ غول‌پیکر اثر مودیلیانی، پوست آلاباستر او با اندوه پنهان کشیده شده بود» توصیف کرد. نامزدی دیگری برای بهترین بازیگر زن اسکار در سال ۱۹۷۳ برای اقتباس گراهام گرین «سفر با عمهٔ من» و یک برد اسکار (برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن) در سال ۱۹۷۹ برای «سوئیت کالیفرنیا»، قطعهٔ آنتولوژی با فیلمنامهٔ نیل سیمون که در آن او یک ستارهٔ فیلم نامزد اسکار را بازی می‌کرد، به او رسید.
اسمیت در دههٔ ۱۹۸۰ به کارهای موفق خود در فیلم و صحنه ادامه داد. او در مقابل مایکل پالین در «یک عملکرد خصوصی»، کمدی دوران جنگ دربارهٔ جیره‌بندی غذا، که توسط آلن بنت مشترکاً نوشته شده بود، بازی کرد و نقش مکمل رنگارنگی به‌عنوان دختر عموی غیبت‌گو شارلوت بارلت در «اتاقی با دید» اثر مرچنت ایوری داشت، که برای آن برای اسکار نامزد شد. او آن را با «شور تنها جودیت هیرن»، یک مطالعهٔ شخصیت که در آن اسمیت زن مجرد و ناامید عنوان را بازی می‌کرد، دنبال کرد. او در سال ۱۹۸۰ در نمایش «ویرجینیا وولف» اثر ادنا اوبرین در تئاتر جشنوارهٔ استراتفورد در کانادا و در سال ۱۹۸۷ به‌عنوان راهنمای تور لتتیس دوفت در «لتتیس و لاواژ» اثر پیتر شفر بازی کرد. او همچنین برای سری «سرهای سخن‌گو» بنت در رادیو و تلویزیون، بازی در نقش همسر یک کشیش که رابطهٔ خارج از ازدواج دارد، دوباره با او متحد شد.
نقش‌های فیلمی همچنان در جریان بودند: او در کنار جوان پلورایت و شر در «چای با موسولینی» فرانکو زفیرلی، یک کنتس بیوه در «گاسفورد پارک»، رمز و راز قتل خانهٔ روستایی اثر رابرت آلتمن، و در مقابل جودی دنچ در «بانوان در اسطوخودوس»، نوشته و کارگردانی شده توسط چارلز دنس، بازی کرد. او همچنین نقش برجستهٔ مینروا مک گونگال را در مجموعهٔ فیلم‌های «هری پاتر» پذیرفت و بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۱ در هر قسمت به جز «هالوی مرگ: قسمت ۱» ظاهر شد. در همین حال، او احتمالاً موفق‌ترین نقش تلویزیونی خود را به‌عنوان کنتس گرانهام در «داونتون ابی»، ساخته شده توسط جولیان فلوز، نویسندهٔ «گاسفورد پارک» کسب کرد - این نقش را در دو فیلم سینمایی مستقل، منتشر شده در سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۲، تکرار کرد. پس از بازی در این نقش در سال ۱۹۹۹ روی صحنه، اسمیت در «بانویی در ون»، خاطرات آلن بنت درباره زنی که در راهروی او زندگی می‌کرد، یک پیروزی دیرهنگام در حرفهٔ خود داشت.
اسمیت دو بار ازدواج کرد: با رابرت استفنز، همکار بازیگر، بین سال‌های ۱۹۶۷ و ۱۹۷۵ و با بیورلی کراس بین سال‌های ۱۹۷۵ و مرگ او در ۱۹۹۸.
